Tadeusz Krzysztof Knyziak – ps. art. „Coobus”

Urodzony w 1948 r. w Warszawie. Wiersze zamieszcza pod pseudonimem artystycznym. Autor tomików wierszy „Chwile” i „Światłocienie” a także współautor licznych almanachów i antologii wydanych przez stowarzyszenia i portale literackie, jak również wydań pokonkursowych. Od kilku lat związany z Przyjaznym Portalem Literackim Ósme Piętro. W antologiach tego portalu można znaleźć także krótkie opowiadania autora. Zamieszcza wiersze w internetowych grupach poetyckich .Od 2014 roku pojawił się w konkursach poetyckich, znacząc swój udział licznymi nagrodami i wyróżnieniami. Członek Warszawskiego Oddziału Stowarzyszenia Autorów Polskich, jak również grupy poetycko muzycznej Terra Poetica. W swojej poetyckiej twórczości preferuje lirykę i tradycyjne formy rymowane, nie stroni jednak od form bardziej współczesnych. Prowadzi blog archiwalny coby99.bloog.pl. (Jasne wrzosy).

*

Morfeusz i Eros

*

Pod zgaszonym wielkim niebem okruch światła się uchował

nieprzydatny już spojrzeniom, które właśnie zmieniam w dotyk.

Przysiadają na pościeli nasycone magią słowa,

przy zamkniętych okiennicach w środku nocy.

Bo to światło ledwie smugą, rozświetleniem piersi białej,

a te słowa uskrzydleniem i skraplaniem soków, które

snom pozwolą się rozwinąć, nim okrzepną życiem całym,

wykuwanym krok po kroku w ciągłym bólu.

A ten ból niebólem jakby, sercem ptaka w czułych dłoniach,

które spokój chcą przywrócić oswajaniem mglistych przeczuć,

cierpliwością wygaszając chaotyczne trzepotanie,

z jakim płoche ptasie serce chce odlecieć.

A ta ciemność płytką wodą, nadchodzącą każdej nocy,

doczekaniem ciepłej fali, co osacza i odchodzi,

zostawiając ślad po sobie, pełen wspomnień i wilgoci,

przechowanych przez kolejnych kilka godzin.

*

Listopad

*

jeśli jesteś wiatrem co przychodził przez lata

zdejmował liście z dachów rozpinał drzewom płaszcze

możesz mnie kołysać

dotyk szelestem ubarwiać

ale jeśli jesteś tym który odsłania mapę spękań

i kruszy poczucie wieczności

czyń swą powinność

skoro musisz

tracąc przyczepność osunę się w sen

tracąc ciężar przetoczę się przez bramę

wszystkich bram tracąc siłę poddam się bezwolnie twojej

tracąc zieleń sfrunę na wyznaczoną dla mnie alejkę

listopadowej czasoprzestrzeni

*

Wiersz o zaspokajaniu głodu

*

przynoszę wiersz o Chopinie

na stole kładę obok chleba

nie wiem

czy stanie się pokarmem

czy tylko jednym z okruchów

zasycających uczucie głodu

czy wypełni ciszę po przebrzmiałej nucie

tego też nie wiem

i nie oczekuję wiele

niech więc chociaż pomoże

zmierzyć się ze złudzeniem

że jedną małą łzą można przepełnić ocean

cisza odzyskiwana ze ścian nasączonych muzyką

to echo małych strumieni

zapisane ponadczasowym alfabetem

to świadomość

że wielkość oceanu traci na znaczeniu

w obliczu słonej kropli

próbującej mocą swojego ciężaru

oderwać się od pięciolinii

*

Chwile

*

chwila pierwsza

wyłaniam się z cienia

małym kwiatkiem przysłaniam ulicę

cała reszta jest do przemyślenia

inne chwile już przyszłość dopisze

chwila dalsza

senny taniec świecy

jasnoskrzydłych spełnień kołysanie

nim zwątpienie jak jastrząb nadleci

i uderzy w obawy rozchwiane

chwila wiary

ujęta najprościej

niegasnące spojrzenia ku górze

pod nogami namiastka wieczności

okruch nieba wklejony w kałużę

chwila wieczna

każdy nowy ranek

park brzeg morza wszędobylskie schody

śmiech zaduma radość łzy niechciane

słońce zamieć zieleń niepogoda

*

Światłocienie

*

co powie on

co powie ona

jakie ich będzie pierwsze słowo

kiedy zapętlą się ramiona

talia stężeje posągowo

gdy wzniosą się

duszami dwiema

po krzyk

po bezdech

po zdziwienie

że w tamtym życiu już ich nie ma

że odpłynęli

światłocieniem

on się przebije

gdy świat skona

przez warstwę ognia i popiołu

króciutkim słowem

może dwoma

choć w zdartej krtani

piach i ołów

ona zaś wkroczy

w życie nowe

w milczeniu schodząc z ostrych szczytów

nie mając sił by składać słowa

w życie po życiu

w krzyk po krzyku